Waarom God zo boos was
Op het moment dat Jezus Christus aan het kruis werd geslagen, gebeurde er iets dat hemel en aarde schokte!
Jesaja 53:10 (HSV)
Hoe is het mogelijk dat hier van God de Vader, Die liefdevol is, wordt gezegd dat het Hem behaagde om Zijn Zoon Jezus te verbrijzelen en ziek te maken?
Onze zonden waren op Christus
De Here Jezus was Zelf zonder schuld, zonder zonden. Dat Hij stierf aan een kruis was in onze plaats. Wanneer we Jezus Christus als onze Verlosser accepteren, zijn we met Hem gekruisigd en met Hem begraven. Dan zijn we geen slaaf meer van de zonde.
Onze zonden lagen niet alleen maar op de Here Jezus, maar Hij werd voor ons tot zonde gemaakt. Hij werd zonde! (Dit staat in 1 Korintiërs 5:21).
Gods reactie op zonde
Onze God is heilig. Er moet een oneindige afstand bestaan tussen zonde en Gods heiligheid. Vandaar dat mensen, die nog niet van hun zonden zijn verlost, nooit in de buurt van God kunnen komen. De Bijbel leert ons dat het loon van de zonde de dood is.
Nu keek God de Vader naar Zijn geliefde Zoon. Die hing aan het kruis en was zonde. Doortrokken van onze zonden. Dat mishaagde Hem zo, dat Hij niet anders kon dan Jezus verbrijzelen (de NBV-vertaling zegt verbreken). Jezus was tot zonde gemaakt. Dit maakte God zo boos. Hij was boos op onze zonden, die Hij zag in Zijn Zoon.
God de Vader maakte Jezus ziek. We kunnen niet begrijpen hoe groot het lijden van Jezus Christus is geweest. Hij riep uit: "Mijn God, Mijn God, waarom hebt U Mij verlaten?" (zie Marcus 15:34).
De oneindig grote zegen van dit schuldoffer
Het lijden en sterven van de Here Jezus op het kruis, onder de verpletterende hand van Zijn hemelse Vader, was een schuldoffer, gebracht voor onze zonden. In onze tekst staat dat het gevolg is, dat Hij nageslacht zal zien. Na de dood en opstanding van Jezus Christus is het voor mensen, die op Jezus vertrouwen, mogelijk om opnieuw geboren te worden.
Er zijn honderden miljoenen Christenen, wereldwijd, die zich kinderen van de allerhoogste God mogen noemen! Die Weg is voor iedereen open (zie Johannes 14:6).
